Er is een tijd geweest dat ik met veel verve deelnam aan discussies op een niet nader te noemen internetforum. Het is me nooit helemaal duidelijk geworden wat mij daarin zo trok, maar trekken deed het. Erger dan drop of nicotine.
Misschien was het wel om mijn huisgenoten een beetje te beschermen tegen het onstuimige gebruis van alles wat er in mij leefde rond dat ene onderwerp, waaromheen het betreffende forum was ontstaan. Of was ik echt geïnteresseerd in wat er in de anderen leefde, die daar ook rondhingen?
Laatst kwam ik in een vergelijkbare situatie terecht door me te mengen in de stroom van ‘comments‘ naar aanleiding van Karin Spaink’s toespraak op Transgender Gedenkdag. Daar bulderden drie bergbeken aan licht ontvlambare gedachten samen en bijna was ik de vierde geweest. Net op tijd zag ik een verschil tussen mijzelf toen en mijzelf nu: ik zag het niet meer als mijn taak om deze of gene zijn ongelijk te doen inzien.
Toekijkend zag ik, dat de wederzijdse pogingen daartoe van de anderen niets uithaalden. Precies zoals ik dat gewend was van mijn forum.
Toekijken is verhelderend. Opeens kwam ik tot het inzicht dat geen van de deelnemers ook maar een moment met de mogelijkheid rekening leek te houden, dat zo’n discussie je wel eens op andere gedachten zou kunnen brengen. Dat was ook niet de bedoeling. Net als ik zelf indertijd kwamen zij daar, omdat zij meer dan genoeg hadden aan hun eigen gedachten. Die van anderen dienden maar één doel: er tegenop botsen en zo een opening maken in de wand waarachter de eigen hersenspinsels zich verdrongen, zodat die naar buiten konden stromen. Om erger te voorkomen.
Tegenwoordig kom ik netjes naar bed, als ik geroepen word en lees mijn lief een flink stuk voor uit een goed boek. Daar staan andere gedachten in, meestal van iemand die een verhaal te vertellen heeft. Iemand die geen gelijk hoeft te krijgen en ook geen ongelijk kan hebben.
Update 27-11-2008: de digitale woordenwisseling waar ik op doelde is onbedoeld gewist.
xkcd! heerlijk humoristisch.
En dat forum, ach, dat buldert toch altijd? ;o) Dan beter een geod verhaal.
hm
Juist ;-)!
Mmmm…., wat ik me kan voorstellen is, dat discussies de mens toch wel degelijk op andere gedachten, laten we zeggen betere ideeën brengen. Alleen er is een groot verschil, tussen wat hij of zij zegt en schrijft, en tussen wat hij of zij niet zegt en niet schrijft.
Daar bedoel ik mee dat men spreekt en schrijft alsof iets onwankelbaar vast en vertrouwd is, alles bij het oude, maar ondertussen raast het bij de persoon door de discussies als een orkaan met teutoonse kracht van binnen.
Oor- en geestverdovend. Omverwerpend. Verpletterend.
Hoe mooi.
Deze gedachte.
En toch ben ik heel rustig. Zelfs inert. Van binnen.
Voor zolang als het duurt.
‘\~_~/’