Ach, het was natuurlijk heel schattig, dat dinsdagavond opeens iedereen stond te klappen voor mensen als ik. Ik stond net iemands ogen te druppelen, toen de Beethovenstraat los ging. Eerlijk gezegd dacht ik eerst nog dat een stelletje balorige millennials stiekem met elkaar op een zolderkamer was gekropen om hun plicht tot sociale onthouding te ontduiken. Zonder tevee en social media is een mens nu eenmaal niet overal van op de hoogte.
De dag erna las ik in een column in NRC dat ik er ook cynisch op had kunnen reageren: ze staan huichelachtig voor me te klappen, maar als ik straks van mijn werk kom, loop ik langs de lege schappen in de supermarkt, die zij hebben geplunderd. Dat kwam in mij niet op. Ik genoot met volle teugen van mijn luxepositie: vier keer per week mag ik twintig mensen bezoeken. In de avond nog wel, als de straten uitgestorven zijn, op een paar stellen na, die hand in hand een wandelingetje maken. En o ja, jonge gezinnen spelen op straat, na het avondeten. Ik verbeeld me dat de stadslucht nu al zuiverder is dan ik gewend ben.
Genietend van plots gelegitimeerde kluizenarij volg ik alle reacties op deze crisis met ongekende gretigheid. Mijn krant brengt een buitengewoon kleurrijk beeld van wat er leeft onder de mensen bij mij binnen. Het hamsteren, de hulpvaardigheid, het populistisch geroeptoeter, de inventiviteit, de nuchterheid, de slagvaardigheid, en niet te vergeten: de pogingen tot betekenisgeving. Een van mijn cliënten, een krasse oude dame (94), met doorgaans zeer uitgesproken politieke standpunten, liet me dit knipseltje uit De Telegraaf zien. Hier zei iemand wat zij al jaren had gedacht:
Tja, God of de natuur, wie zou er anders achter zitten? In de Bible Belt weerklonken al boetepreken van de kansels. Marianne Thieme had een maand geleden al triomfantelijk het doodvonnis van de globalisering getekend, en Willem Schinkel zag gisteren het einde der tijden voor het kapitalisme reeds gloren. Ook nog veel dubieuzere denkers verkneukelen zich bij de gedachte dat er straks een nieuwe wereld valt op te bouwen op de puinhopen van die van eergisteren. Als het kaartenhuis instort, kunnen de kaarten opnieuw geschud worden. Nu moet ik bekennen, daar begon ook bij mij een snaar mee te trillen ergens diep in mijn ziel!
Had niet mijn dochter pas ontdekt – bij een onderzoekje dat zij zelf deed naar het verschil in statistieken met de SARS-uitbraak van 2003 – dat het aantal vluchten wereldwijd zich in 17 jaar tijd had verdriedubbeld? En hoorde ik virus-deskundige Marion Koopmans niet vanmorgen nog zeggen dat het vliegverkeer binnen China zich in diezelfde periode had vertienvoudigd? In dat licht vond ik het opeens bijzonder zuur dat het geld, dat de overheid (volgens sommigen) in de afgelopen jaren op zorg en onderwijs had beknibbeld, nu opeens met een royaal gebaar aan de luchtvaartsector kon worden beloofd.
Nu droom ik van vliegreizen-op-de-bon. Ik weet nu al dat ik mijn bonnen zal bewaren. Voor als het wc-papier weer op is bij Albert Heijn.
Janiek blogt ook wel eens 