*
Doen verlangt sterkere argumenten dan laten.
Stelling bij het proefschrift van Dr. F.J.Meijman
De meest onwijze gedachte ooit gedacht is naar mijn – in deze allesbehalve bescheiden – mening dat koningen filosofen zouden moeten zijn of filosofen koningen. De goede filosofen weten dat zij niets weten, maar zijn daardoor geneigd beslissingen en het daarnaar handelen uit te stellen, wat niet erg praktisch is voor een koning. De kwade filosofen, die wel degelijk menen iets te weten, zouden willen dat hun ideeën werkelijkheid werden. Wat God verhoede! Nee, koningen en filosofen: handen af van elkanders leest!
Voor artsen daarentegen – en mutatis mutandis voor iedereen die in de zorg werkzaam is – acht ik het geen incompatibiliteit om daarnaast filosoof te zijn. Een goede filosoof in de bovenbedoelde zin, maar met een vleugje kwaad. Dat zoiets niet eenvoudig is, ervaar ik dagelijks. Ik ben geneigd juist daarom te denken dat het goed is.
De zorgrelatie is door arts/filosoof Bert Keizer ooit getypeerd als een vorm van “benigne machtsuitoefening”. Dat klinkt niet leuk, maar het is wel de werkelijkheid. Het is niet verstandig de ogen te sluiten voor de machtsongelijkheid die gegeven is met de zorgrelatie. Wat je niet ziet kun je niet hanteren en voor je het weet zijn jij en je cliënt overgeleverd aan de meest trieste dynamiek die het terrein van de zorg kent: de hospitalisatie. Wie de gevolgen daarvan gezien heeft, met de nodige afstand, getroost zich graag de moeite zich bewust te bewegen binnen het spanningsveld van terughoudendheid en moedig ingrijpen in iemand anders leven. En als je het nodig acht: met sterke argumenten.
In mijn werk laat ik mij nog elke dag inspireren door de wijsheid van mijn vroegere huisarts, maar waar het mijn eigen leven betreft keer ik de stelling liever om. Liever krijg ik spijt van wat ik heb gedaan dan van wat ik heb gelaten.
Geef een reactie