Het gebeurt niet heel geregeld, dat wij thuis een drie gangen-menu krijgen, dus het was echt een beetje feest toen Laura haar kookopdracht voor school uitvoerde. Voor Laura zelf was het reuze spannend, want haar kookervaring beperkte zich tot nu toe tot pizzarondjes, appeltaart en een spiegelei. Vandaar naar een diner was een hele sprong.
Er zit ook heel wat aan vast: je menu vaststellen, een boodschappenlijstje maken, de boel in huis halen. En dan begint het pas. Want wat doe je op welk moment en hoe zorg je dat het allemaal precies op tijd op de borden ligt? Tegen het eind van de middag loopt de spanning behoorlijk op. Gezonde stress, zie ik, want Laura is wel helemaal on top of it.
Eerst maakt zij de frambozenpudding klaar, want die moet lekker koud zijn tegen de tijd dat wij aan ons toetje toe zijn. De vruchtjes die het zullen decoreren moeten juist een beetje warm gezet worden: die komen om deze tijd van het jaar uit de diepvries.
Dan gaan de broodjes de oven in, zodat ze nog net een beetje warm zijn als de maaltijd begint. Ondertussen snijdt Laura tomaten en mozzarella in fraaie dunne plakjes. Die legt zij om en om tegen elkaar op een bord, met een blaadje verse basilicum ertussen. Het lijkt de Italiaanse vlag wel!
O ja, de broccoli moet in de pan, gelukkig is-ie al wel gesneden! En dan kunnen we aan het voorgerecht. Laura dekt snel de tafel en dient op. Wij laten ons verwennen.
Nu kan Laura zelf ook weer een beetje ontspannen. Van de weeromstuit vergeet zij de broccoli, die nog op het vuur staat. Oei, dat wordt geen al dente meer! Snel giet zij de groente af en begint aan het piece de resistance, de lamskarbonaadjes. Ze gaan de grillpan in, die al heel lang heeft staan voorverwarmen op het gasstel. Vanuit de kamer horen wij een hevig gesis en gesputter, maar Laura roept niet om hulp. Even later komt zij de kamer in met drie lamskarbonades en voor haar vegetarische zus een gezonde burger.
En dan wordt het even stil. Laat ik alleen voor mijzelf spreken: daar ligt op mijn bord het heerlijkste, sappigste, precies goed gegrilde lamsvlees dat ik in jaren geproefd heb. Rose van binnen, een fraai grillstreepje van buiten, peper en zout erop, hmmm, nu weet ik weer dat gastronomie een eerbiedwaardige wetenschap is en keukenprinses een hoogstaand beroep.
Terwijl wij nog even beduusd nagenieten van zoiets goddelijks, wordt het dessert binnengedragen. Rose-rood, zoet en fris, een tikje zomers en o zo zacht. Als het laatste likje ervan verdwenen is, zijn wij niet “vol”, maar wel voldaan. Laura mag dit van nu aan elke week doen!
Geef een reactie