We zaten aan een campingtafeltje. Het grijsgroene loof van de olijfboom boven ons beschermde ons ternauwernood tegen de verzengende hitte van de mediterrane middagzon. Toch liepen mij de rillingen over de rug. En Alex ook. We keken elkaar aan en hoefden niets te zeggen om van elkaar te weten wat we dachten: wij weten niet wat zij bedoelt, maar wél dat het iets moet betekenen.
De maan stond helder aan de hemel en de eerste sterren begonnen te fonkelen, toen we er allebei – tegelijk – op terugkwamen. Zodra de kinderen sliepen. Koelte daalde, we genoten een laatste glas. En kwamen tot de conclusie, dat ‘zaterdag-gisterdag’ niets anders dan ‘vrijdag’ kon betekenen. Maar welke vrijdag?
Alweer een flink stuk gevorderd op onze terugreis naar het Noorden, maakten we een tussenstop ergens in een bos, ik weet niet meer waar. Het was nog steeds warm, broeierig bovendien. Om het geraas van de rit kwijt te raken, maakten we – nog voor het middageten – een stevige wandeling. Mestkevers kruisten ons pad. Opeens klonk door het stille bos:
Wat voor dag is het vandaag, flitste door mijn hoofd? Donderdag! Dus morgen zou het ‘zaterdag-gisterdag’ zijn….
Lusteloos speelde ik met de kiezels op de parkeerplek, terwijl Alex de lunch klaarmaakte. Ik had me de dag voor mijn dood heel anders voorgesteld, heftiger vooral. Moest ik per sé zo moe en neerslachtig deze wereld verlaten? Kon ik wel tevreden zijn over mijn leven?
De dag erna was al even bedrukt en mijn stemming navenant. Inmiddels waren we in België en bezochten we de druipsteengrotten van Han. (Onder de grond en weer naar boven. Wedergeboorte.) Vermoeidheid en de gebruikelijke droefenis van de laatste vakantiedag lieten zich gelden. En tijdens het avondeten begon het te regenen. Een zegen, na die zwaarte.
In het donker zouden we terugrijden tot bij de Maagdentoren van Zichem. De kinderen gingen slapen, achterin de HY, en Alex bleef nog een hele poos bij hen. In het donker, de regen stroomde gestaag, het zicht was slecht en het wegdek nog slechter, zag ik het voor mij: de Dood zou mij halen, middenin een banaal verkeersongeluk. Alex en de kinderen zouden – gelukkig! – gespaard blijven. Zo moest het kennelijk zijn.
Mijn angstige verwachting vooraf en mijn berusting van het moment zelf bleken volkomen ongegrond: we bereikten veilig de Maagdentoren en ik leef nog steeds.
Het duurde nog een aantal jaren, eer zich een even markant moment van leven en dood voordeed. Welke dag het was, weet ik niet meer. Maar geloof me: het was een ‘zaterdag-gisterdag’.
Vandaag dus? Sjips… Zit nu met knikkende knieën aan de koffie!
Oooh, dan moet ik je even geruststellen: het verhaaltje dateert van een aantal jaren geleden. Moest er gisteren toevallig aan denken, toen mijn jongste dochter weer heel diepe inzichten met me deelde.
Vrijdag de XIIIe is volgende week….
Ik moet je even uit de droom helpen: de eerstvolgende vrijdag de XIII is pas in juni! Kunnen gerust verder met onze leventjes…
Groetjes en liefs,
Babette.
Tsssss bijgeloof!
He! Wat een eng verhaal, en ik ben net wakker! Nu heb ik echt behoefte aan een goeie bak koffie en ga dan maar aan de slag hier…
Door de prachtige tarotkaart van de dood boven het verhaaltje heb ik er positieve gevoelens over….!
Ik zie doodgaan hier als ‘het oude achter je laten, om plaats te kunnen maken voor het nieuwe…’
Iets ouds, iets wat niet meer voldoet in je leven loslaten,
om ruimte te maken voor iets nieuws….; dan kan heel pijnlijk zijn, maar ook mooi…
De tarotkaart De Dood symboliseert dit prachtig, en ik heb diverse momenten in mijn leven gehad waarin dit thema heeft gespeeld. Vandaar dat ik iets heel positiefs heb met “De Dood…”
Ik heb de belevenis waar dit verhaaltje over gaat ook beslist niet als negatief ervaren. Eerder als een zacht tikje van de vleugeltip van mijn beschermengel, om maar eens een metafoor te gebruiken. Achteraf gezien was er een iets hardere klap nodig om de schaal van mijn ei te breken, maar ook dat is gebeurd.
En omdat ook daarin een cruciale ervaring op een vrijdag viel, won dit verhaaltje aan betekenis. Verder mag het gewoon toeval zijn, hoor, maar ik ken het met liefde die betekenis toe.